Në vitet e tij si udhëheqës i Shqipërisë, Enver Hoxha qëndroi si një figurë kontraversale dhe komplekse, me një qasje të fuqishme të izolimit politik dhe ideologjik. Një nga pyetjet që shpesh shtrohet është: Pse Enver Hoxha nuk e bashkoi Kosovën me Shqipërinë gjatë periudhës së tij diktatoriale?
Sfondi Historik dhe Politik
Kosova, një rajon me një popullsi të madhe shqiptare, ishte pjesë e Jugosllavisë gjatë periudhës së udhëheqjes së Enver Hoxhës (1944-1985). Pas Luftës së Dytë Botërore, Jugosllavia u formua si një shtet federal komunist nën udhëheqjen e Josip Broz Tito, dhe Kosova u bë një krahinë autonome brenda saj. Kjo situatë krijoi një sfidë të ndërlikuar për Enver Hoxhën dhe Shqipërinë komuniste.
Marrëdhëniet Shqipëri-Jugosllavi
Marrëdhëniet mes Shqipërisë dhe Jugosllavisë ishin komplekse dhe shpesh armiqësore. Në vitet e para pas Luftës së Dytë Botërore, Hoxha fillimisht kishte marrëdhënie të mira me Titon, por ato shpejt u përkeqësuan për shkak të ndryshimeve ideologjike dhe politikave të brendshme.
Një faktor kyç ishte ndarja mes Titos dhe Stalinit në vitin 1948, ku Hoxha zgjodhi të mbajë anën e Stalinit. Kjo ndarje ideologjike përforcoi izolimin e Shqipërisë nga Jugosllavia dhe pjesa tjetër e Evropës Lindore. Në këtë klimë të tensionuar, çdo tentativë për të kërkuar bashkimin e Kosovës me Shqipërinë do të kishte provokuar një konfrontim të drejtpërdrejtë me Jugosllavinë, e cila ishte një shtet shumë më i fuqishëm ushtarakisht dhe ekonomikisht.
Strategjia e Izolimit dhe Nacionalizmit
Enver Hoxha ndoqi një politikë të fortë izolacioniste. Ai e shihte çdo ndërhyrje të jashtme si një kërcënim për pushtetin e tij dhe stabilitetin e brendshëm të Shqipërisë. Në këtë kontekst, bashkimi i Kosovës me Shqipërinë do të kishte kërkuar një ndërhyrje të drejtpërdrejtë në punët e Jugosllavisë dhe një luftë të mundshme, gjë që do të rrezikonte stabilitetin e regjimit të Hoxhës.
Për më tepër, Hoxha promovoi një nacionalizëm shqiptar që ishte i fokusuar në mbrojtjen e shtetit shqiptar brenda kufijve të tij aktualë. Ai e përdori nacionalizmin për të konsoliduar pushtetin e tij dhe për të forcuar ndjenjën e unitetit kombëtar kundër armiqve të jashtëm të perceptuar.
Konkluzioni
Mungesa e bashkimit të Kosovës me Shqipërinë gjatë diktaturës së Enver Hoxhës ishte rezultat i një kombinimi të faktorëve historikë, politikë dhe strategjikë. Tensionet me Jugosllavinë, politika e izolimit dhe frika nga destabilizimi i brendshëm ishin faktorë kryesorë që penguan çdo tentativë për bashkimin e Kosovës me Shqipërinë gjatë periudhës së Hoxhës. Këto zgjedhje strategjike tregojnë se prioritetet e Hoxhës ishin më shumë të lidhura me ruajtjen e pushtetit të tij dhe stabilitetit të brendshëm të Shqipërisë, sesa me ndjekjen e aspiratave të bashkimit kombëtar.
Në përfundim, Enver Hoxha mbeti një figurë komplekse, veprimet e të cilit shpesh u përcaktuan nga një ndjenjë e thellë e rrezikut dhe nevoja për të ruajtur kontrollin absolut mbi Shqipërinë.
